فیلم سینمایی خانه پدری ، دگرگونیهای تدریجی یک خانوادهی نیمهمرفه و سنتی تهرانی را در بازهی زمانی هفتاد هشتاد سال گذشته با دقتی که گاه به سینمای مستند پهلو میزند، تصویر کرده است. عیاری فرصتی به مخاطب میدهد که با تهران قدیم دستکم در چارچوب یک خانه و خانواده آشنا شود و یا تجدید خاطره کند. و این اولین امتیاز بزرگ خانهی پدری است. مهمترین امتیاز فیلم ...
عیاری با هوشمندی و تمرکزی مثالزدنی همهی اجزای فیلمش را کنترل میکند و حتی از یک دیالوگ یا نمای کوتاه هم غافل نمیماند. کار او در خانهی پدری هم مثل ساختههای قبلیاش نمونهی قابل اشارهی «بازی گرفتن» در سینماست و ثابت میکند که اهمیت کارگردان در کیفیت بازیها اگر بیشتر از بازیگران نباشد کمتر نیست...