
مسعود ده نمکی، رسوایی را در ژانر سینمای دینی معرفی می کند. هر چند که تأکیدش بر ملودرام و تراژدی هم، جالب توجه است. هرچند که تلفیق سینمای دینی و تراژدی اساساً قابل تعریف نیست. وجود لحظه هایی که گره های داستان و اوج ضد قهرمان و حزیز قهرمان را می سازد، نمی تواند نشانه ی تراژیک بودن فیلم باشد. به هر حال تحلیل شفاهی و حتی مکتوب خالق یک اثر محل داوری آن نخواهد بود. اما نشانه ی درستی از تصویر ذهن کارگردان در اجرای تصویر داستانش می شود. . .