سالهاست تئوری مولف در بحث و نقدهای سینمایی به کار می رود. ایده کارگردان مولف، اول بار از سوی فرانسوا تروفو - که بعدها از چهره های شاخص سینمای موج نوی فرانسه گردید - مطرح شد. او از این اصطلاح برای خرده گیری بر روندفیلمسازی مبتنی بر اقتباس از شاهکارهای ادبی که بعدها باب شد استفاده کرد....
سالهاست تئوری مولف در بحث و نقدهای سینمایی به کار می رود. ایده کارگردان مولف، اول بار از سوی فرانسوا تروفو - که بعدها از چهره های شاخص سینمای موج نوی فرانسه گردید - مطرح شد. او از این اصطلاح برای خرده گیری بر روندفیلمسازی مبتنی بر اقتباس از شاهکارهای ادبی که بعدها باب شد استفاده کرد. تروفو تنها فیلم هایی را هنری می دانست که در آن کارگردان با نوشتن فیلمنامه و هدایت بازیگران، کنترل کامل را بر روند ساخت فیلم داراست. تیوری مولف نقش کسانی چون بازیگران، فیلمنامه نویسان، آهنگسازان و کارگردان های هنری را که به فیلم و تولید آن کمک های شایانی می کنند کم اهمیت جلوه می دهد. با آنکه تروفو در این نظریه قصد پیش رو نهادن گونه جدیدی از فیلمسازی را داشت، نظریه پردازان بعد از وی، تبصره های نظریه اش را نادیده گرفتند.
نظریه مولف به مثابه نظریه ای کلی در باب سینما به بیراهه رفته است. هیچ فیلمی، حتی فیلم های بزرگ را نمی توان به سیطره کلی کارگردان آن نسبت داد. بازیگران، آشکارترین نمونه از اشخاصی هستند که گاه تاثیرشان بر فیلم از کارگردان هم بیشتر بوده است. فیلم را محصول یک نفر دانستن خطاست. از دیگر کاستی های این نظریه این است که کارگردان را فارغ از زمینه ای که در آن فیلم ساخته بررسی می کنند، حال آنکه بسیاری از این افراد فقط در یک جا، مثلا در هالیوود، به فیلمسازی پرداخته اند. فهم یک کارگردان بدون در نظر گرفتن جایگاه و موقعیت تولید فیلم هایش از دیگر اشکالات وارد بر این نظریه است. نقدی که بر تیوری مولف وارد است با ظهور پست مدرنیسم و نظریه مرگ مولف (نویسنده) استوارتر شد. آنچه در این نظریه تاکید می شود این است که اثر هنری، از جمله فیلم ، محصول یک اندیشه مسلط نیست، بلکه محصول موقعیت زمانی و اجتماعی تولید آن نیز هست و هدف منتقد، کشف و بازنمایی مقاصد مولف نیست بلکه نشان دادن عوامل مختلف تاثیرگذار بر اثر و محدودیت های آن است.
نویسنده : شهره گل محمدی
منبع : روزنامه رسالت
