فیلم دیکتاتور از آن دسته کمدی های به شدت خنده دار است که سعی دارد از دریچه طنز دنیای سیاستمداران را به تصویر بکشد. . .
تنها مشکل فیلم به نظرم این است که فیلم خودش را تا به انتها جدی نمی گیرد. حتی موقع پایان بندی فیلم هم دارید قهقهه می زنید و نه تماشاگر و نه عوامل فیلم آن را جدی نمی گیرند. برخلاف بورات که کم کم در انتها جدی شد و عالی تمام شد، اینجا همه چیز شوخی و جوک است. فیلم حتی 1دقیقه هم خودش را جدی نمی گیرد و این جدی نگرفتن به فیلم ضربه زده است. . .
ساشا بورن کوهن با فیلم بورات به شهرت رسید. یکی از بهترین کمدی های تاریخ سینما با یک فیلمنامه بی نظیر و محتوای به شدت عالی که در پس ظاهر بی پروای اثر، خودش را مخفی کرده بود. پس از آن کوهن فیلم برونو را ساخت که به هیچ وجه نتوانست موفقیت بورات را برایش به ارمغان بیاورد. هرچند از نظر ظاهری بسیار بی پرواتر و شرم آور تر از بورات بود، ولی از نظر محتوا و مفهوم فرسنگ ها از بورات عقب تر بود. حالا او با سومین فیلم اش که یک اثر کاملا سیاسی است وارد عرضه شده است. هرچند دو فیلم قبلی کوهن هم درونمایه سیاسی داشتند ولی در این فیلم بحث های سیاسی حرف های اول می زند! دیکتاتور سعی دارد با تمسخر سیاستمداران خاورمیانه پیام های فیلم اش را به تماشاگر منتقل کند، ولی فیلم عملا پیامی ندارد و در عمل صرفا خواسته از ابتدا تا انتها از تماشاگر خنده بگیرد. فیلم یک امتیاز دارد و آن این است که در کمتر از 90 دقیقه تمام می شود. این یک حسن بسیار بزگ برای یک فیلم کمدی است. واقعا نمی فهمم یک فیلم کمدی چرا باید 120دقیقه طول بکشد و به داستان آب ببند و تماشاگر را زجر بدهد؟! فیلم دیکتاتور با سوژه های خنده داری که در آستین دارد از ابتدا تا انتها با قدرت پیش می رود، بدون اینکه یک لحظه احساس خستگی کنید یا فیلم از نفس بیافتد.
دیکتاتور روایتگر زندگی علاالدین (ساشابورن کوهن) است که یک دیکتاتور به تمام معناست و در کاخی بسیار بزرگ و مجلل در کشوری نامعلوم به اسم ودیعه (طوری که در نقشه نمایش می دهد نزدیک عربستان و سودان) زندگی می کند. او در مجامع بین المللی اعلام می کند که از انرژی هسته ای فقط برای علم و علوم پزشکی استفاده می کند ولی به صورت پنهانی کلی کلاهک نوک تیز برای حمله اتمی درست می کند. نخست وزیر علاالدین شخصی به نام طاهر (بن کینگزلی) است که وارث تخت و تاج اوست نقشه ای برای او می کشد و شخص دیگری که بدل علاالدین است را جایگزین او می کند.علاالدین وقتی به امریکا و مقر سازمان ملل می رسد ربوده و ریش اش تراشیده و در امریکا رها می شود. حالا علاالدین باید ثابت کند علاالدین واقعی خودش است و از سخنرانی بدل اش در سازمان ملل جلوگیری کند و...
طنزها و نقدهای سیاسی فیلم دیکتاتور به شکل کاملا آزادانه و بر خلاف اسم فیلم بسیار آزادمنشانه انجام می شود و شامل هیچ قید و بندی نیست. فیلم در آخرین درجه ی R قرار دارد و اگر جلوتر می رفت قطعا درجه NC-17می گرفت. فیلم با همه چیز و همه شوخی می کند. از محمود احمدی نژاد گرفته تا باراک اوباما و بن لادن و معمر قذافی و سایر سیاست مداران مطرح. ته مایه های داستان بسیار شبیه بورات است. آنجا خبرنگاری از قزاقستان به امریکا می رفت و دچار تغیر و تحول روحی می شد، اینجا هم یک دیکتاتور از خاورمیانه به امریکا می رود و در امریکا دچار تحول می شود. در مقاله های ایرانی خواندم که گفته بودند این فیلم توهین به ایران است. به نظرم این حرف با توجه به فضای فیلم دیکتاتور بسیار اغراق آمیز است. حکایت همان سریال های تلویزیونی خومان است که تا انتقادی مطرح می کند، سیل اعتراضات به صدا و سیما روانه می شود! در فیلمی مانند دیکتاتور که با زمین و زمان شوخی می شود خیلی اغراق آمیز است که شوخی هایش را به خود گرفت و ناراحت شد! فیلم از ثانیه اول که تقدیم به روح کیم ایل سونگ رهبر کره شمالی می شود یک ضرب تا انتها به یک نفس می دود و بسیار خنده دار است. تنها مشکل فیلم به نظرم این است که فیلم خودش را تا به انتها جدی نمی گیرد. حتی موقع پایان بندی فیلم هم دارید قهقهه می زنید و نه تماشاگر و نه عوامل فیلم آن را جدی نمی گیرند. برخلاف بورات که کم کم در انتها جدی شد و عالی تمام شد، اینجا همه چیز شوخی و جوک است. فیلم حتی 1دقیقه هم خودش را جدی نمی گیرد و این جدی نگرفتن به فیلم ضربه زده است.
فیلم دیکتاتور راباید کاملا دموکرات منشانه نگاه کرد و در حین تماشای آن مدام عبارت «هیچ چیز و هیچ کس آنقدر مقدس نیست که نتوان آن را به نقد ( طنز) کشید» را پیش خودتان تکرار کنید تا از اذیت نشوید! بازی ساشابورن کوهن بسیار عالی است و در عین طنز بودن حد و حدود خودش را نگه می دارد و تبدیل به دلقک نمی شود. دیالوگ های عالی در بعضی سکانس ها مثل آن صحنه ای که علاالدین و دوست اش سوار هلیکوپتر توریستی بالای شهر نیویورک می چرخند قطعا تحسین برانگیز است. یا حرف هایی که علاالدین به دوست فمنیست اش درباره دانشگاه و فعالیت زن ها می زند ارزش هنری فیلم را بالا می برد.
دیکتاتور یه حرکت روبه جلو برای ساشا بورن کوهن است و فیلمی است که به هدف خود که همان خنداندن تماشاگر است نائل می شود.از یک فیلم کمدی با اسم خشنی مانند «دیکتاتور» انتظاری بیش از این دارید؟
موحد منتقم
منبع:پرده سینما
داستان فیلم خیلی نو و تازه بود .
فقط شوخی های جنسی زیادی داشت .