این نقدی را که ادامه مطلب قرار داده ام را در سایت مردم سالاری خواندم ، برایم جالب بود . با این نقد شدید الحن موافق نیستم و به نظرم منتقد سختگیرانه به فیلم نگاه کرده است و به نظر من این فیلم جنبه های خوبی هم دارد که باید به آن ها اشاره کرد ...
رسوایی ده‌نمکی فیلم ضعیفی است ولی از اخراجی‌ها‌ی دو و سه قطعا بهتر است. فیلم در حقیقت همان فیلم مستندی است که فیلمساز پیش از ساخت آثار سینمایی ساخته است که این بار به شکل نیمه سینمایی درآمده؛ تنها زنانی که در آن مستند به نمایش در آمده اند در قالب دختر این فیلم و میرشکاک نیز به صورت روحانی فیلم ظاهر شده است. شخصیت‌پردازی ضعفی جدی دارد خصوصا در مورد روحانی قصه این ضعف کاملا محسوس است. هدف درام اگر تحول شخصیت دختر است، که در پایان هیچ تحولی رخ نمی‌دهد و او با همان ظاهر ابتدای فیلم در انتها نمایش داده شده و تنها غرغر کردن‌ها‌ی او از خدا و دین به یک سلام دادن به امامزاده تبدیل می‌شود و بس.
روحانی قصه نیز که معجونی از شخصیت‌های واقعی است آنقدر در خدا غرق شده که از همان ابتدای ورود به قصه تا انتها خصوصا با غیب‌گویی‌ها‌یش بیننده را به این اطمینان می‌رساند که پایش در مسیر نلغزیده و در پایان هیچ تحولی در او نیز رخ نمی‌دهد.
کشمکش قصه تنها برای برخی اشخاص همانند شاگرد روحانی بحران خلق می‌کند که او نیز اثر چندانی در قصه ندارد و حتی روی شک و سپس یقین او به روحانی نیز مانوری داده نشده و پرداختی صورت نگرفته است اصلی‌ترین بحران قصه شک و بی اعتمادی مردم به روحانی است که متاسفانه مردم بطور کامل در قصه رسوایی در حد سیاهی لشکرهایی تقریبا بی خاصیتند و روحانی نیز به گونه‌ای معرفی شده است که از بی‌اعتمادی مردم نمی‌هراسد؛ در نتیجه این بحران نیز خود به خود اثر خود را از دست می‌دهد. دو نکته جالب در این فیلم وجود دارد و آن خلق و خوی لمپنی و دیگری شعار؛ لمپنیسم جاری در رسوایی که ده‌نمکی گویا قصد ندارد از آن دست بکشد را می‌توان به وضوح در رفتار شخصیت‌ها و روابط و نیز در دیالوگ‌های آنها دید؛ این رفتار و منش را که آشکارا در سری اخراجی‌ها و در رفتار اکثر مردها شاهد بودیم، این بار در رسوایی و آن هم در رفتار دختر ظهور یافته است و گویا از دید ده نمکی زنان و مردان جامعه به این نوع رفتار ارادت ویژه‌ای دارند؛ چراکه می‌خواهد اشخاص بازی را اینگونه به مخاطب نزدیک کند.
شعارهای فیلم نیز در بسیاری رویدادها از دل قصه خصوصا در انتها، بیرون زده و از فیلم و اثر بخشی آن بشدت کاسته است.
نویسنده : مهدی علی‌پور
محمدحائری