فیلم دهلیز مضمون تکراری گرفتن رضایت از خانواده مقتول برای صرف نظر کردن از قصاص دارد...
فیلم دهلیز مضمون تکراری گرفتن رضایت از خانواده مقتول برای صرف نظر کردن از قصاص دارد ولی تفاوت آن با فیلم هایی با این مضمون در این است که دهلیز به خاطر کودک ساخته شده است و محور اصلی فیلم کودک است و همین کودک است که درگیر کشمکش می شود و در پایان نیز گره گشایی توسط او صورت می گیرد می شود، سکانس ابتدا و انتهای فیلم نیز با امیرعلی (فرزند خانواده) آغاز و پایان می یابد. ویژگی مهم دهلیز بتدریج دادن اطلاعات به مخاطب است، این ویژگی باعث می شود که مخاطب کنجکاو به فهمیدن نکات مبهم تا انتها، فیلم را دنبال می کند. این موضوع ممکن است در ابتدای فیلم علامت سوال های زیادی را برای او بوجود آید اما بتدریج با گذشت زمان فیلم به سوال های تماشاگر پاسخ می دهد. سکانس افتتاحیه که در کلاس امیرعلی آغاز می شود، معلم اشاره غیر مستقیم به کلمه بابا که دغدغه ذهنی امیرعلی در این فیلم است دارد اما اگر معلم اشاره مستقیم به کلمه بابا داشت، تماشاگر زودتر تکلیفش با فیلم مشخص می شد. دو صحنه از فیلم که می توانست بر روی تماشاگر تاثیرگذار باشد، بدون هدف رها شده است، اولین صحنه زمانی است که امیرعلی برای اولین بار در زندان پدرش بهزاد (رضا عطاران) را ملاقات می کند و صحنه دوم زمانی است که بهزاد برای اولین بار بعد از 5 سال با خانه اش تماس می گیرد و امیرعلی بدون اینکه بداند پدرش است گوشی را جواب نمی دهد. هانیه توسلی در نقش شیدا به عنوان مادری که کودکی هفت ساله دارد روی صداش بسیار کار کرده است و رضا عطاران نیز در نقشی جدی مورد قبول ظاهر شده است. و نکته آخر درباره پایان فیلم دهلیز است، گره گشایی که در این فیلم وجود دارد بدترین نوع پایان بندی فیلم است اما به این علت که این دیالوگ ها از زبان کودکی با چشمان معصوم در مقابل مادر مقتول در دفاع از پدرش به زبانش جاری شده است پایان بسیار زیبایی را رغم زده است.
نویسنده :سید محمد حسین حسینی
منبع:منتقدین ایران
بچه های آثار فوق العاده ای را نگه داشته ام. من شما را به وبلاگ شخصی خود اضافه کردم.