رویدادی که در آن هر رسانه‌یی تلاش می‌کند قابلیت‌های خود را نشان دهد و با تهیه و تولید مطالب جذاب، هم تصویری دقیق از جشنواره به مخاطبان خود ارائه دهد و هم اینکه با استفاده از فضای پیش آمده توانایی‌های خود را بروز دهد و نقاط ضعف احتمالی خود را برطرف کند اما چه شرایطی سبب می‌شود یک رسانه بدون توجه به این موقعیت، رویه سابق خود را ادامه دهد و هیچ قدمی در جهت تغییر و تحول برندارد؟
پاسخ یک چیز است و آن وجود «انحصار» است. یعنی شرایطی استثنایی که هر رسانه‌یی با دستیابی به آن می‌تواند مسیری عادی و معمولی را طی کرده و سایه هیچ تهدیدی را هم بر سر خود حس نکند و به هیچ‌وجه نگران کیفیت خود هم نباشد. نعمت انحصار چیزی است که این روزها برنامه هفت در سایه حمایت مسوولان شبکه سه سیما به‌شدت از آن بهره می‌برد و به همین دلیل حتی قرار گرفتن در فضای «جشنواره فیلم فجر» هم نمی‌تواند تاثیری در افزایش کیفیت آن داشته باشد.
پس از پایان حضور «فریدون جیرانی» در برنامه هفت، گزینه‌های مختلفی درباره مجری و تهیه کننده احتمالی این برنامه شنیده شد. «محمود گبرلو» مجری این برنامه از روزنامه‌نگاران قدیمی سینمایی است.
«کارشناسی» و «اجرا» دو مساله مهم در یک برنامه است و ممکن است کارشناس مجری خوبی نباشد و فقط اطلاعات خوبی در اختیار داشته باشد که با هدایت مجری، در طول برنامه به مخاطبان عرضه کند اما یکی شدن این دو مقوله، از همان ابتدا به مشکلی جدی برای برنامه هفت تبدیل شد. در حال حاضر تداوم آن سبب شده حتی گبرلو نتواند ویژگی‌های خود به عنوان یک روزنامه‌نگار و کارشناس را نیز به درستی بروز دهد. طرح سوال‌هایی همچون «نظرتان چیست»، «کار را چطور دیدید» و بی اطلاعی از حواشی و جزییات یک رویداد و نیز عدم ارائه «سابقه خبر» از رویدادها نشان می‌دهد این روزنامه‌نگار سینمایی بدون هیچ تمرکز و آمادگی ذهنی در برنامه حضور می‌یابد.
مثلا در برنامه جمعه 27 بهمن ماه، گبرلو ارتباطی تلفنی با دو میهمان درباره «هیات سامان دهی صنوف سینمایی» و «جشنواره فیلم پروین» دارد و بی هیچ مقدمه‌یی وارد گفت‌وگو با میهمان‌ها می‌شود و فراموش می‌کند در چند جمله توضیحی کوتاه درباره این دو موضوع بدهد تا احیانا مخاطبی که در همان لحظه بیننده برنامه است و احتمالا تمام برنامه‌های پیشین را دنبال نکرده، بتواند اطلاعاتی از این برنامه کسب کند. یکی از ویژگی‌های مجری اطلاع از حواشی است. مجریان خوب و موفق ساعت‌ها پیش از اجرای برنامه وقت خود را صرف تحقیق و بررسی درباره یک موضوع می‌کنند. حتی با افراد مطلع مشورت می‌کنند تا با کسب اطلاعات فراوان، بر بحث مسلط شوند. گبرلو «سردبیر» برنامه هفت است، حال آنکه یک برنامه تلویزیونی از تهیه‌کننده، کارگردان، تهیه‌کننده محتوایی، نویسنده و مجری تشکیل شده و هر یک از آنها وظایفی مشخص دارند اما به نظر می‌رسد در برنامه هفت بخش عمده‌یی از وظایف به دوش گبرلو است و او حتی گاهی نریشن‌های برنامه را هم خودش می‌گوید. ادبیات متن برنامه نیز به‌شدت کهنه و نامناسب است. مثلا گبرلو در ابتدای گفت‌وگو با میهمانان خود می‌گوید: «در خدمت کارگردان محترم فیلم ... هستیم». حال سوال این است که مگر کارگردان غیرمحترم هم در برنامه حضور داشته که وی حالا این کارگردان را با عبارت «محترم» خطاب می‌کند؟
یا درباره برنامه‌یی دیگر عنوان می‌کند: «خانم فلانی به دلیل کهولت سن نتوانستند مصاحبه کنند». اما بعد مصاحبه او را نشان می‌دهد. وی سالم و سرحال در حال گپ زدن و مصاحبه کردن است. اگر فردی کهولت سن دارد پس چطور در مصاحبه حاضر شده و مصاحبه او پخش شده است؟!
«عادل فردوسی‌پور» یکی از مجریان سیما ست که برنامه‌یی طولانی را یک تنه اجرا می‌کند. علت این موضوع توانایی وی در مقام مجری در کنار دامنه اطلاعات گسترده اوست اما به نظر می‌رسد گبرلو موفق به یافتن جایگاه خود نشده و به همین دلیل بارها شاهد بوده‌ایم که در مواقع لازم وارد بحث نمی‌شود یا صحبت میهمان‌ها را در جایی قطع می‌کند که کلام منعقد نشده و به همین دلیل به بحث لطمه می‌خورد.
یکی از توانایی‌های مجری «جمع کردن بحث» است که متاسفانه در این زمینه هم عملکرد خوبی از گبرلو شاهد نبوده‌ایم و به همین دلیل بهتر است این برنامه از یک مجری مسلط و کمکی نیز استفاده کند. در وضعیت فعلی، گبرلو حتی خبرهای برنامه را هم خودش می‌خواند و اینکه همه‌چیز در یک برنامه به یک نفر ختم شود امر مطلوبی نیست. هفت در حال حاضر برنامه‌یی شخص محور است وایده‌های آن در اغلب موارد حتی تلویزیونی نیست و بیشتر مناسب یک هفته‌نامه است تا برنامه‌یی که در هر ثانیه آن می‌توان اطلاعات فراوانی منتقل کند.
قرمز رنگی تند و هیجانی است و شاید مناسب پلاتو یک برنامه «شو» باشد اما برای برنامه زنده سینمایی می‌شد از رنگ‌های آرامش‌بخش استفاده کرد. این حجم از قرمزی در فضا، چشم را خسته می‌کند و فقط کم مانده مجری هم لباس قرمز بپوشد!
برنامه هفت تلاشی برای ارائه مطالب تازه و جذاب به مخاطب خود نمی‌کند و به نسخه تلویزیونی سایت‌های اینترنتی تبدیل شده و به واسطه عدم وجود خبر در سایت‌ها، آنها نیز خبر جدیدی در برنامه خود نمی‌خوانند. این برنامه حتی زحمت ساخت موسیقی به خود نداده و برای آیتم‌های مختلف از موسیقی تکراری استفاده می‌کند و در سایه انحصاری که ایجاد شده، هر هفته محتوایی ضعیف و تکراری را به مخاطبانش عرضه می‌کند.
هربار با تماشای برنامه هفت از خود می‌پرسم: «چطور یک شبکه ماهواره‌یی که هزاران کیلومتر دور از ایران قرار دارد، در یک برنامه نیم ساعته می‌تواند تصویری جذاب از سینمای ایران برای مخاطبش ارائه کند اما یک برنامه سینمایی که دردل پایتخت و با تمامی امکانات و مدت زمانی چهار برابر آن برنامه ماهواره‌یی پخش می‌شود، قادر نیست حتی دست‌اندرکاران سینما را جذب و به حضور در این برنامه ترغیب کند؟ این سوالی است که فقط مسوولان شبکه سه می‌توانند به آن پاسخ دهند.
منبع:تبیان به نقل از سینما پرس
